Pokaż trasę GPS



Wycieczka w większości z JŁ. Sparingpartner nie chciał jechać na dłuższą niż 70 km. Opracowałem więc takąż pętlę od i do wschodniego krańca Łodzi, czyli rejonu gdzie się spotkaliśmy i rozstaliśmy. Trasa miała odcinki niezjeżdżone wcześniej a to przeze mnie, a to przez JŁ, jak i przez nas obu. Ponieważ mnie korciło kolejne 100 km, to potem, już solo, przejechałem się jeszcze po mieście.

Taka niespodzianka gdy jedzie się drogą dla rowerów i pieszych wzdłuż Hetmańskiej w kierunku południowego krańca. Ciągnie się droga, a na końcu jest przejazd.



Nie wiem czy ten znak ktoś obrócił czy ma tyczyć się chodnika po prawo. Jeżeli obrócił, to jaki ma sens ten przejazd dalej?



W efekcie uznałem, że jest tam jakiś ciąg dalszy dla rowerów i pojechaliśmy czymś, co najpewniej miało służyć tylko pieszym.



Ruch pod wiaduktem na Tomaszowskiej przeniósł się na już wcześniej wyremontowaną stronę.



Przy Jędrzejowskiej najwyraźniej wyrasta rondo.



Jest to zrozumiałe przy jej zagospodarowaniu na kolejne magazyny czy zakłady.



Wyniesiony przejazd rowerowy w Stróży, służący głównie cierpieniu kręgosłupa przy przejeżdżaniu, zaczyna się rozpadać.



W Majkowie Małym przywitał nas krajobraz zupełnie jak nie z tej (polskiej) ziemi.



Komuś tu zdecydowanie palma... wyrosła.



I nie tylko palma. Również egzotyczny jak na środek wsi most. Gdy przejeżdżałem tu ostatnio, były tu już wbite filary w stawie, co już wtedy mnie dziwiło.



Naprawdę typowy wiejski krajobraz. Sprawcą wszystkiego jest zapewne lokalny producent wody źródlanej, który tuż obok ma gospodarstwo rolne i na palmach jego udziwnienia w okolicy się nie kończą (hasło: źródła królewskie).



Czarnocin. Uliczny handel lodami, czyli koloryt południowo-wschodniego sąsiedztwa Łodzi, który obserwowałem już w poprzednich latach, dalej trwa.



JŁ kolekcjonuje tabliczki (zdjęcia, się znaczy, zdjęcia, niczego nie odkręcaliśmy) imiennych bliźniaków znanych miejscowości. Na tę okazję uwieczniliśmy odwiedzony Zamość.



Po drodze nie brakowało gniazd z bocianimi rodzinami.



W Prażkach częścią drogi jest drewniany most i najwyraźniej pozostałości młyna na rzece Miazdze.



Jechaliśmy bez wcześniejszego rozpoznania atrakcji turystycznych. Chyba dodatek flagi na nietypowym ganku zwrócił moją uwagę i spowodował, że zawróciłem sprawdzić co to za mijany obiekt.



I ciekawostka - jest tu miejsce, w którym dawniej stał dom młodego Władysława Reymonta. Z późniejszej lektury Internetu dowiedziałem się, że również znajduje się tam pomnik przyrody - Lipa Reymonta.



W Łaznowie skręciliśmy na chwilę pod kościół.



Ok. pół kilometra jechaliśmy między Eufeminowem a Rokicinami-Kolonią po DW 713. Dość tu ruchliwie.



Piękny asfalt biegnący przez las obok rezerwatu przyrody Łaznów. Takie drogi lubię najbardziej.



JŁ dał mi zagadkę, obiecując, że na drodze pośrodku niczego zdziwią mnie znaki obok linii wysokiego napięcia. Dałem radę rozwiązać przed dojazdem, ale tylko przypadkowym skojarzeniem, bo na drodze między Modlicą a Pałczewem zwróciło moją uwagę i zastanawiało mnie co robi tam zakaz parkowania, bez towarzystwa zabudowań. Wtedy nawet nie skojarzyłem tego z przewodami. A to najwyraźniej jakaś reguła czy przepis.



Do serii tabliczek JŁ dołączyła tego dnia jeszcze podłódzka Zielona Góra.



Przy przejeździe kolejowym w Andrespolu rogatki mają oryginalną konstrukcję - poza szlabanami blokującymi przejazd samochodom, jest również taki, który odgradza pieszym zejście z peronu znajdującego się między torami.



W Bedoniu, zapewne w związku z remontem i zamknięciem części Rokicińskiej, zmieniono organizację ruchu i uczyniono ulicę Kolejową w kierunku Łodzi jednokierunkową.



Jak JŁ słusznie zwrócił uwagę, Bedoń Przykościelny ma swoją nazwę nie bez przyczyny. Nie pamiętam czy wcześniej tędy przejeżdżałem.



JŁ prowadząc, przeczołgał mnie po bedońskich dziurawych szutrach.



Na deser był jeszcze bardzo nierówny gruntowy odcinek prowadzący przy torach do Malowniczej.



Dałem się namówić JŁ na pokonanie skrzyżowania Malowniczej z Rokicińską przez pasy, pieszo. Następnym razem się nie dam i jak przystało na rower - pojedziemy (jezdnią).



Na Rydza-Śmigłego nieustannie trwa remont, który również wprowadził ubytki w drodze dla rowerzystów. Przez Milionową da się jedynie przejechać po piachu na skrzyżowaniu, w którym koła trochę grzęzną.



Zdjęcia na mapie

Pokaż trasę GPS



Na pierwsze 100 w tym sezonie wybrałem sobie warunki męczeńskie. Poniekąd świadomie, bo popatrzyłem na bieżące odczyty i dalszą prognozę wiatru przed wyjazdem, ale nadeszła niedziela, w tygodniu przed nią uzbierało się tylko nieco ponad 60 km i uznałem, że to czas.

Wiatr sprawił, że drugą połowę trasy, mimo zmęczenia w nogach, pokonałem ze średnią 4 km/h wyższą niż pierwszą. I należy mu zarzucić nieuczciwość, bo gdy wracałem, zaczął słabnąć. Mimo to nadal dość dobrze pchał.

Panowie na niewidzialnych rowerach. Potem na zielonym konsekwentnie pokonywali ulicę przejazdem rowerowym, więc pozostało mi ich wyprzedzić pustym przejściem.



Rower trójkołowy dla dorosłych. Świetny wynalazek, gdy jakieś schorzenie uniemożliwia utrzymanie równowagi na jednośladzie. Zwłaszcza dla seniora, jak na zdjęciu, gdy mimo wszystko ma zapał i jeździ. Brawo!



Na wyjeździe z Szadku w kierunku Wrzeszczewic pobudowano niedawno dom. Ciekawostką jest to, że jest ogrodzony tylko z trzech stron.



Wraz ze szpalerem tuj kończy się i siatka. A spomiędzy drzewek już tu widać owczarka niemieckiego.



Psy wybiegły dwa - owczarek i jakiś niewielki ujadający kundel. Na szczęście owczarek był młody i zatrzymał się przed ulicą nie wiedząc najwyraźniej o co chodzi w zamieszaniu wywołanym przez mniejszego towarzysza. A bardziej agresywny osobnik stracił przez to odwagę. W każdym razie konstrukcyjnie płot jest interesującym rozwinięciem idei zostawiania otwartej bramy, gdy ma się psy.



Wsi spokojna, wsi wesoła, w wakacyjnym rytmie. Tylko trzeba uważać by nie zostać zdjętym z roweru lecącą piłką.



Typowy obrazek wiejski - pędzenie krów.



Trzy bociany na gnieździe w Ludowince.



W Żytowicach pochwaliłem w myślach kierowcę, któremu chciało się wykonać ten drobny skręt kierownicą i wyprzedzał mnie z dużym marginesem.



Tylko chyba potem mu się ta kierownica zablokowała, bo nie mógł się odkleić od lewego pasa.



A to co było widać w oddali wyraźnie nakazuje, by przejeżdżać z prawej.



Nie dosyć, że piesi z kółkami na stopach, to jeszcze rowerzystka lewą stroną. Strach jechać.



Porzucone na DDR hulajnogi elektryczne z wypożyczalni już widywałem. Ale prywatna pozostawiona na skraju to nowość.



Przejazd rowerowy po promieniach słonecznych.



Kurierzy Ubear Eats mają tak dużo roboty, że ten przede mną, wg tego co sygnalizuje rękami, postanowił się rozdwoić i skręcać w dwie strony jednocześnie.



Podczas ostatniej wycieczki przez Dobroń, pod koniec, obluzował mi się uchwyt kamery i dokręcałem go na szybko. Potem poprawiłem w domu nie dość starannie i tym razem nadmierny obrót kamery względem horyzontu zwrócił moją uwagę już podczas jazdy.



Próbowałem poprawić przy okazji wymiany baterii w okolicach Szadku. Skutkiem była tylko zmiana skosu. Także większość nagrania jest dość wyraźnie pochylona.



Zdjęcia na mapie

Pokaż trasę GPS



Pierwsza wycieczka od niepamiętnych czasów w towarzystwie JŁ. Na start kilka km solo na spotkanie na Hetmańskiej. Dalej już razem. Na nieprzyjaznym gwieździstym skrzyżowaniu na końcu Pomorskiej wykonaliśmy tradycyjny fortel z przechodzeniem przez przejście dla pieszych. Udało mi się już zapomnieć co jest gdzie w Nowosolnej i ponieważ długo nie widziałem spodziewanej nowej drogi rowerowej, zacząłem wątpić czy wybrałem właściwą odnogę. Droga jednak odnalazła się po chwili.

Co mądrzejsi rowerzyści ignorują ten "nowo-twór" antyrowerowy (tak, widziałem wiele gorszych, ale nadal).



Pieszy całkiem przepisowo idzie po lewej stronie DDR. Nawet jeśli przypadkiem, to jednak! Chyba nigdzie indziej nie widziałem dotąd zbudowanego odseparowanego pasa, który jest oznaczony po prostu jako droga rowerowa mimo braku chodnika. Tutaj rowerzyści mają pierwszeństwo.



Zapomniałem, że droga kończy się gwałtownie barierką i nie ma przed nią zjazdu na jezdnię, więc trzeba zeskakiwać z krawężnika.



Niespełna pół kilometra dalej jest góra 100 m jej przyszłej, jak mniemam, kontynuacji, której już dziwiłem się wielokrotnie. Z tej strony nie ma na szczęście nakazu, ale postawili go na zapas dla nadjeżdżających z naprzeciwka, żeby zadbać o ich bezpieczeństwo dwukrotnym przekraczaniem jezdni.



Na przejeździe kolejowym w Glinniku zatrzymały nas światła. Przejeżdżał okolicznościowo wymalowany biało-czerwony pociąg ŁKA o imieniu "Marszałek".





Wiało mocno z północy.

Zdjęcia na mapie