Pokaż trasę GPS



Znowu nie mogłem się dogadać z pogodą. Mieszkanie miałem nagrzane słońcem i byłem pewien, że tym razem będzie cieplej. Dobrze, że nie zdecydowałem się na lżejszy strój niż w sobotę. Niedobrze, że znowu nie wziąłem długich rękawiczek. Co prawda jeszcze w mieście na postojach na światłach słońce mnie mocno grzało, ale dalej było już chłodno. I tym razem wyjechałem w opasce, ale z kominiarką w zapasie i tym razem również przyszło mi się z nią przeprosić. W opasce wytrzymałem do przystanku autobusowego w Babiczkach.

Była to druga wycieczka po 19-dniowej przerwie (nie licząc przejażdżek transportowych rowerem publicznym) wymuszonych anginą i szybko poczułem, że nie mam kondycji na dwie 50-tki dzień po dniu. Zwłaszcza po zmaganiach z wiatrem dzień wcześniej. Te kilometry wymęczyłem resztką sił.

Tym razem, w przeciwieństwie do poprzedniego przejazdu tą trasą, obyło się bez ataków kundli.

Do Górki Pabianickiej dojechałem akurat na zachód słońca.



Przy okazji pierwszego w tym roku wyjazdu do Sieradza pisałem o powstającym na zachodniej stronie Bandurskiego pasie rowerowym. Nowości są też po stronie wschodniej. Zaraz po zjeździe z nitki wiaduktu służącej do skrętu z Maratońskiej w lewo, natrafiłem na fragment pasa rowerowego.



Dalej minąłem dwa sierżanty rowerowe.



Kawałek dalej okazało się, że taki stan jest tylko w okolicach estakady i właśnie wykonywałem jeden z ostatnich legalnych przejazdów rowerem po jezdni Bandurskiego. Ta budowa zdecydowanie wygląda na DDR. Widok w kierunku południowym z Wróblewskiego.



I kilkanaście metrów dalej na północ, w kierunku północnym.



Dwa zdjęcia z miejsca połączenia z istniejącą drogą rowerową.





Pewnie w zamyśle drogowców i jazda na południe, w kierunku Maratońskiej, nie będzie dla rowerzystów dostępna jezdnią. Ale jeżeli nie popełnią zbyt dużej liczby wpadek konstrukcyjnych, a i wszędzie będzie asfalt, to ostatecznie mogę być za, bo jazda rowerem po Bandurskiego nie jest zbyt bezpieczna. Zwłaszcza gdy jedzie się prosto przy tych długich odcinkach pasów do skrętu w prawo, będąc wyprzedzanym na gazetę z obu stron jednocześnie przez pędzące samochody.

Zdjęcia na mapie

Pokaż trasę GPS



Zanim wyjechałem przez rozszczelnione okno w mieszkaniu gwizdał groźnie silny wiatr. Na termometrze koło 10. Znowu nie wiedziałem co włożyć. Ostatecznie ubrałem się w najcieplejszy strój. Wyjątkiem były rękawiczki - założyłem bez palców, czego potem żałowałem. A na głowę opaskę, ale kominiarkę zawiesiłem na kierownicy na wszelki wypadek.

Temperatura spadała od 10 do 6 stopni. Po przejechaniu nad S8 w Prawdzie wymieniłem opaskę na kominiarkę. Było coraz zimniej. Tu też zaczęło kropić. Co do wspomnianego wiatru, to był naprawdę silny. Na początku wschodni, potem przeszedł w północny. Także od Tuszyna już prawie do końca miałem pod wiatr, a wiejąc z przodu chłodził mocniej.

Już gdy jechałem al. Politechniki wyjeżdżając z miasta, zauważyłem kątem oka intrygujące zjawisko przy stojaku rowerowym. Nie chciałem zawracać, więc postanowiłem w drodze powrotnej pojechać po swoich śladach. Stojak jest pod IV domem studenckim PŁ. Trzeba pochwalić zapięcie - ramy nie dali rady ukraść.



Jak wiadomo, przyszła wiosna. Poniżej dowód z Piotrkowskiej.



A na koniec nowy gadżet do roweru. Tani stojak serwisowy z Lidla. Bywał w sprzedaży w poprzednich latach i gdy go kiedyś zapragnąłem, był już wyprzedany. Tym razem, dzięki informacji od kolegi, że ma się lada dzień pojawić, zdążyłem. Zobaczymy czy się nie rozpadnie.



Zdjęcia na mapie

Ponieważ od tej całej wiosny się rozchorowałem, to zamiast jeździć na rowerze, w przerwie kichania i kasłania, wyprodukowałem porównanie przyspieszenia wykonywanego przeciętnym edytorem wideo i efektów pracy Microsoft Hyperlapse. Fragment pochodzi z wycieczki z zeszłej niedzieli. W opisie wideo na Youtube zamieściłem techniczne obserwacje. Cena licencji na stabilizację, która spowodowałaby usunięcie znaku wodnego, to 50 dolarów. I za tę cenę otrzymuje się program, który nic więcej robić nie potrafi. Warto?

Pokaż trasę GPS

Pokaż trasę GPS

Coś ostatnio często trafiają mi się ciekawostki z przejazdów ŁoRPem. I nie mam tu na myśli stacji z jednym rowerem, która jest zawsze niepokojącym widokiem. Nie bez przyczyny, bo oczywiście ta jedna sztuka była "niewypożyczalna".



Nie mam też na myśli słabo widocznego na zdjęciu pana na wózku elektrycznym, na którego jazdę po drodze rowerowej mogę spojrzeć łaskawym okiem. Ale już na pędzenie po przejazdach rowerowych na czerwonym, to niekoniecznie.



Najciekawsze było przesłanie wklejone w kosz jednego z rowerów stojących pod Łodzią Fabryczną.



Nie sposób się nie zgodzić. Choć mam obawy, że autorowi przeszkadzały po prostu rowery na chodniku, a nie martwił się o to, jak jestem nieszczęśliwy będąc zmuszonym nakazami do wielokrotnego poruszania się nimi.



Wybór miejsca można uznać za nieprzypadkowy (ten rower też nie chciał się dać wypożyczyć), bo mamy tu niezbyt szeroki chodnik, wokół którego jest nienadająca się do chodzenia ani do jeżdżenia ozdobna kostka i który najpewniej jest drogą dla rowerów i pieszych. Przynajmniej o tym zdaje się zaświadczać jeden odległy znak gdzieś na jego początku i tak go traktuję.



Zdjęcia na mapie

Montowany dzień wcześniej stojak po Łodzią Fabryczną już działa.



Na stacji Uniwersytecka/Narutowicza przypięty był jakiś "nowy model". Tylko kodu do zeskanowania nie mogłem na nim znaleźć.



Takich to cwaniaków mamy w mieście.



Zdjęcia na mapie

Jeśli tylko jest rower publiczna pod ręką, to nim dojeżdżam do i wracam z pracy. Z reguły nie ma o czym opowiadać. Tym razem wyjątek.

Gdy już mi się wydaje, że nic w stanie technicznym rowerów ŁoRP mnie nie zaskoczy, to kiedy po podejściu z prawej sprawdziłem już łańcuch, hamulec ręczny i zerknąłem na opony, zaskoczony jednakże zostałem. Jakież było moje zdziwienie, gdy nie miałem za co złapać z przodu chcąc rower wyciągać od jego lewej.



Przy okazji ten egzemplarz miał dodatkowe ucha, które byłyby jak znalazł do przypinania roweru linką w różnych miejscach (np. do niskich płotków przy miejskich trawnikach) gdyby nie fakt, że linka w łódzkim systemie jest uwiązana do uchwytu kosza opaskami zaciskowymi.



Na szczęście nie był to jedyny rower na stacji, więc miałem czym pojechać. W obie strony jechałem przez Łódź Fabryczną, co staje się coraz częstszym moim wyborem. Po pracy zastałem kolejny ciekawy widok związany z rowerem publicznym. Tym razem pozytywny.



Dobrze, bo wyraźnie brakowało stacji pod nowym dworcem.



Zdjęcia na mapie

Pokaż trasę GPS

Tym razem wybrane momenty osobno.



Jest też film poklatkowy z całej trasy.



Nie byłem pewien czy po wycieczce do Sieradza dzień wcześniej, po której byłem trochę obolały, jest sens gdzieś się ruszać. Ale ostatecznie szkoda mi było zmarnować taką piękną pogodę.

Jedną z (wielu) przyczyn, dla którego poruszanie się drogą rowerową nie powinno być obowiązkiem jest ta, że pełnią one powszechnie funkcje rekreacyjne dla wszystkich i jeżdżą nimi posiadacze coraz dziwniejszych pojazdów. Z odległości nie miałem w ogóle pojęcia do czego się zbliżam, bo było za niskie na rower poziomy. Okazało się, że to mała dziewczynka na elektrycznej desce. Ojciec (na rolkach) zauważył mnie i kazał jej zjechać, ale i tak musiałem prawie się zatrzymać, bo z dziećmi nic nie wiadomo.



W Starowej Górze pan, który wyjechał przed chwilą ze sklepu i na mój widok dziarsko ruszył do przodu, chwilę potem nie zmieścił się w zakręcie.



Frezjowa rozkopana. Głęboko, więc pewnie będą jakieś instalacje prowadzić.





Zdjęcia na mapie

Pokaż trasę GPS

Pokaż trasę GPS



Piękną słoneczną sobotę z temperaturą sięgającą 15 stopni (a w słońcu znacznie więcej) wykorzystałem na przejażdżkę do Sieradza, tym samym podnosząc najdłuższy dystans tego roku. Wyjazd łączył turystykę i wizyty rodzinne. W Dobroniu miałem około godzinny postój, co wykorzystałem do podładowania baterii do kamery, dzięki czemu mogłem nagrać całą trasę.

Na dobry początek na przejeździe rowerowym przez Wólczańską na Mickiewicza pan w służbowym aucie PGE postanowił podnieść mi ciśnienie zmuszając do nagłego hamowania, gdy nie raczył zatrzymać się na warunkowej strzałce. Wraz z pasażerką patrzyli na mnie jak na wariata, gdy z ledwością zatrzymałem się kilka centymetrów od samochodu. Widać nie dotarło do nich.



Przy skrzyżowaniu Bandurskiego z Maratońską na zniszczonym skraju asfaltu namalowali pas rowerowy. To chyba z ostatniej edycji Budżetu Obywatelskiego. Jak zwykle mam mieszane uczucia. A między Kusocińskiego a Maratońską prawy pas był odgrodzony słupkami. Może tam też pomalują?



Samochód z tasiemkami mnie zaskoczył. Widząc kątem oka, że coś się za nim ciągnie, w pierwszej chwili zacząłem się zastanawiać czym oberwę. Nic jednak nie było doczepione.



Tego pięknego dnia mijałem mnóstwo rowerzystów. Na Maratońskiej trafiła się nawet grupka.



Wiosenny wysyp quadów już mnie mniej cieszy. A tak naprawdę wcale nie cieszy.



Drogi terenowe jeszcze nie zdążyły wyschnąć. Miałem kilkanaście sekund przymusowego postoju w błocie, bo łańcuch spadł.





Nad S8 nieopodal Dobronia na kikucie drogi utwardzonej prowadzącej do lasu, rodzice wykorzystywali jej niemalże zerowe natężenie ruchu, by przyczynić się do stworzenia kolejnej generacji rowerzystów. Super!



Warunki dla rowerów w Kolumnie przy już coraz mniej istotnej drodze są chodnikowe. Na szerokim przez większą część wsi asfalcie stoi zakaz ruchu rowerów. Ot złośliwość.



Drogówka też korzystała z ciepłego dnia.



Już zapewne kilka razy polecałem wizytę w sieradzkiej lodziarni Mamma Mia. Nieodmiennie jest pysznie.



Lody są produkowane na miejscu.









Do Łodzi wróciłem na wieszaku (przynajmniej co do roweru) Łódzkiej Kolei Aglomeracyjnej.



Zdjęcia na mapie

Pokaż trasę GPS

Pokaż trasę GPS

I oto stało się. Łódź weszła w łorp 2. I nie było to za sprawą Zeframa Cochrane. Drugi sezon roweru publicznego ruszył. Skoro go godnie żegnałem ostatniego dnia ubiegłego sezonu, to nie mogłem odpuścić powitania pierwszego dnia po powrocie. Na szczęście jest na tyle chłodno, że nie ma jeszcze takiego wzięcia jak latem, bo inaczej pewnie miałbym problemy ze znalezieniem jakiegoś na stacji. Przed 8 pod pasażem Schillera było pełno do wyboru. Na zdjęciu już u celu krótkiej przejażdżki.



Po 16, mimo godzin szczytu, kilka sztuk czekało na rogu Uniwersyteckiej i Narutowicza. Ten poranny był prawie w pełni sprawny, nie licząc trochę źle ustawionej przerzutki. Z powrotnym trafiłem gorzej - popiskiwał, zgrzytał i słabo działał w nim hamulec ręczny. Czyżby nie wystarczająco uważnie dokonali przedsezonowego przeglądu?

Niestety już pierwszego dnia można było zobaczyć typowe symptomy dbania o własność "wspólną". Jedną sztukę widziałem w oddali przewróconą obok stacji. A wieczorem na Piotrkowskiej trafiłem na egzemplarz, któremu spadł łańcuch.



Zdjęcia na mapie