Wycieczka w większości z JŁ. Sparingpartner nie chciał jechać na dłuższą niż 70 km. Opracowałem więc takąż pętlę od i do wschodniego krańca Łodzi, czyli rejonu gdzie się spotkaliśmy i rozstaliśmy. Trasa miała odcinki niezjeżdżone wcześniej a to przeze mnie, a to przez JŁ, jak i przez nas obu. Ponieważ mnie korciło kolejne 100 km, to potem, już solo, przejechałem się jeszcze po mieście.
Taka niespodzianka gdy jedzie się drogą dla rowerów i pieszych wzdłuż Hetmańskiej w kierunku południowego krańca. Ciągnie się droga, a na końcu jest przejazd.
Nie wiem czy ten znak ktoś obrócił czy ma tyczyć się chodnika po prawo. Jeżeli obrócił, to jaki ma sens ten przejazd dalej?
W efekcie uznałem, że jest tam jakiś ciąg dalszy dla rowerów i pojechaliśmy czymś, co najpewniej miało służyć tylko pieszym.
Ruch pod wiaduktem na Tomaszowskiej przeniósł się na już wcześniej wyremontowaną stronę.
Przy Jędrzejowskiej najwyraźniej wyrasta rondo.
Jest to zrozumiałe przy jej zagospodarowaniu na kolejne magazyny czy zakłady.
Wyniesiony przejazd rowerowy w Stróży, służący głównie cierpieniu kręgosłupa przy przejeżdżaniu, zaczyna się rozpadać.
W Majkowie Małym przywitał nas krajobraz zupełnie jak nie z tej (polskiej) ziemi.
Komuś tu zdecydowanie palma... wyrosła.
I nie tylko palma. Również egzotyczny jak na środek wsi most. Gdy przejeżdżałem tu ostatnio, były tu już wbite filary w stawie, co już wtedy mnie dziwiło.
Naprawdę typowy wiejski krajobraz. Sprawcą wszystkiego jest zapewne lokalny producent wody źródlanej, który tuż obok ma gospodarstwo rolne i na palmach jego udziwnienia w okolicy się nie kończą (hasło: źródła królewskie).
Czarnocin. Uliczny handel lodami, czyli koloryt południowo-wschodniego sąsiedztwa Łodzi, który obserwowałem już w poprzednich latach, dalej trwa.
JŁ kolekcjonuje tabliczki (zdjęcia, się znaczy, zdjęcia, niczego nie odkręcaliśmy) imiennych bliźniaków znanych miejscowości. Na tę okazję uwieczniliśmy odwiedzony Zamość.
Po drodze nie brakowało gniazd z bocianimi rodzinami.
W Prażkach częścią drogi jest drewniany most i najwyraźniej pozostałości młyna na rzece Miazdze.
Jechaliśmy bez wcześniejszego rozpoznania atrakcji turystycznych. Chyba dodatek flagi na nietypowym ganku zwrócił moją uwagę i spowodował, że zawróciłem sprawdzić co to za mijany obiekt.
I ciekawostka - jest tu miejsce, w którym dawniej stał dom młodego Władysława Reymonta. Z późniejszej lektury Internetu dowiedziałem się, że również znajduje się tam
pomnik przyrody - Lipa Reymonta.
W Łaznowie skręciliśmy na chwilę pod kościół.
Ok. pół kilometra jechaliśmy między Eufeminowem a Rokicinami-Kolonią po DW 713. Dość tu ruchliwie.
JŁ dał mi zagadkę, obiecując, że na drodze pośrodku niczego zdziwią mnie znaki obok linii wysokiego napięcia. Dałem radę rozwiązać przed dojazdem, ale tylko przypadkowym skojarzeniem, bo na drodze między Modlicą a Pałczewem zwróciło moją uwagę i zastanawiało mnie co robi tam zakaz parkowania, bez towarzystwa zabudowań. Wtedy nawet nie skojarzyłem tego z przewodami. A to najwyraźniej jakaś reguła czy przepis.
Do serii tabliczek JŁ dołączyła tego dnia jeszcze podłódzka Zielona Góra.
Przy przejeździe kolejowym w Andrespolu rogatki mają oryginalną konstrukcję - poza szlabanami blokującymi przejazd samochodom, jest również taki, który odgradza pieszym zejście z peronu znajdującego się między torami.
W Bedoniu, zapewne w związku z remontem i zamknięciem części Rokicińskiej, zmieniono organizację ruchu i uczyniono ulicę Kolejową w kierunku Łodzi jednokierunkową.
Jak JŁ słusznie zwrócił uwagę, Bedoń Przykościelny ma swoją nazwę nie bez przyczyny. Nie pamiętam czy wcześniej tędy przejeżdżałem.
JŁ prowadząc, przeczołgał mnie po bedońskich dziurawych szutrach.
Na deser był jeszcze bardzo nierówny gruntowy odcinek prowadzący przy torach do Malowniczej.
Dałem się namówić JŁ na pokonanie skrzyżowania Malowniczej z Rokicińską przez pasy, pieszo. Następnym razem się nie dam i jak przystało na rower - pojedziemy (jezdnią).
Na Rydza-Śmigłego nieustannie trwa remont, który również wprowadził ubytki w drodze dla rowerzystów. Przez Milionową da się jedynie przejechać po piachu na skrzyżowaniu, w którym koła trochę grzęzną.
Na pierwsze 100 w tym sezonie wybrałem sobie warunki męczeńskie. Poniekąd świadomie, bo popatrzyłem na bieżące odczyty i dalszą prognozę wiatru przed wyjazdem, ale nadeszła niedziela, w tygodniu przed nią uzbierało się tylko nieco ponad 60 km i uznałem, że to czas.
Wiatr sprawił, że drugą połowę trasy, mimo zmęczenia w nogach, pokonałem ze średnią 4 km/h wyższą niż pierwszą. I należy mu zarzucić nieuczciwość, bo gdy wracałem, zaczął słabnąć. Mimo to nadal dość dobrze pchał.
Panowie na niewidzialnych rowerach. Potem na zielonym konsekwentnie pokonywali ulicę przejazdem rowerowym, więc pozostało mi ich wyprzedzić pustym przejściem.
Rower trójkołowy dla dorosłych. Świetny wynalazek, gdy jakieś schorzenie uniemożliwia utrzymanie równowagi na jednośladzie. Zwłaszcza dla seniora, jak na zdjęciu, gdy mimo wszystko ma zapał i jeździ. Brawo!
Na wyjeździe z Szadku w kierunku Wrzeszczewic pobudowano niedawno dom. Ciekawostką jest to, że jest ogrodzony tylko z trzech stron.
Wraz ze szpalerem tuj kończy się i siatka. A spomiędzy drzewek już tu widać owczarka niemieckiego.
Psy wybiegły dwa - owczarek i jakiś niewielki ujadający kundel. Na szczęście owczarek był młody i zatrzymał się przed ulicą nie wiedząc najwyraźniej o co chodzi w zamieszaniu wywołanym przez mniejszego towarzysza. A bardziej agresywny osobnik stracił przez to odwagę. W każdym razie konstrukcyjnie płot jest interesującym rozwinięciem idei zostawiania otwartej bramy, gdy ma się psy.
Wsi spokojna, wsi wesoła, w wakacyjnym rytmie. Tylko trzeba uważać by nie zostać zdjętym z roweru lecącą piłką.
Typowy obrazek wiejski - pędzenie krów.
Trzy bociany na gnieździe w Ludowince.
W Żytowicach pochwaliłem w myślach kierowcę, któremu chciało się wykonać ten drobny skręt kierownicą i wyprzedzał mnie z dużym marginesem.
Tylko chyba potem mu się ta kierownica zablokowała, bo nie mógł się odkleić od lewego pasa.
A to co było widać w oddali wyraźnie nakazuje, by przejeżdżać z prawej.
Nie dosyć, że piesi z kółkami na stopach, to jeszcze rowerzystka lewą stroną. Strach jechać.
Porzucone na DDR hulajnogi elektryczne z wypożyczalni już widywałem. Ale prywatna pozostawiona na skraju to nowość.
Przejazd rowerowy po promieniach słonecznych.
Kurierzy Ubear Eats mają tak dużo roboty, że ten przede mną, wg tego co sygnalizuje rękami, postanowił się rozdwoić i skręcać w dwie strony jednocześnie.
Podczas ostatniej wycieczki przez Dobroń, pod koniec, obluzował mi się uchwyt kamery i dokręcałem go na szybko. Potem poprawiłem w domu nie dość starannie i tym razem nadmierny obrót kamery względem horyzontu zwrócił moją uwagę już podczas jazdy.
Próbowałem poprawić przy okazji wymiany baterii w okolicach Szadku. Skutkiem była tylko zmiana skosu. Także większość nagrania jest dość wyraźnie pochylona.
Pierwsza wycieczka od niepamiętnych czasów w towarzystwie JŁ. Na start kilka km solo na spotkanie na Hetmańskiej. Dalej już razem. Na nieprzyjaznym gwieździstym skrzyżowaniu na końcu Pomorskiej wykonaliśmy tradycyjny fortel z przechodzeniem przez przejście dla pieszych.
Udało mi się już zapomnieć co jest gdzie w Nowosolnej i ponieważ długo nie widziałem spodziewanej nowej drogi rowerowej, zacząłem wątpić czy wybrałem właściwą odnogę.
Droga jednak odnalazła się po chwili.
Co mądrzejsi rowerzyści ignorują ten "nowo-twór" antyrowerowy (tak, widziałem wiele gorszych, ale nadal).
Pieszy całkiem przepisowo idzie po lewej stronie DDR. Nawet jeśli przypadkiem, to jednak! Chyba nigdzie indziej nie widziałem dotąd zbudowanego odseparowanego pasa, który jest oznaczony po prostu jako droga rowerowa mimo braku chodnika. Tutaj rowerzyści mają pierwszeństwo.
Zapomniałem, że droga kończy się gwałtownie barierką i nie ma przed nią zjazdu na jezdnię, więc trzeba zeskakiwać z krawężnika.
Niespełna pół kilometra dalej jest góra 100 m jej przyszłej, jak mniemam, kontynuacji, której już dziwiłem się wielokrotnie. Z tej strony nie ma na szczęście nakazu, ale postawili go na zapas dla nadjeżdżających z naprzeciwka, żeby zadbać o ich bezpieczeństwo dwukrotnym przekraczaniem jezdni.
Na przejeździe kolejowym w Glinniku zatrzymały nas światła. Przejeżdżał okolicznościowo wymalowany biało-czerwony pociąg ŁKA o imieniu "Marszałek".
Po
nader intensywnym treningu dnia poprzedniego powinienem był zdecydowanie pauzować. Ale ponieważ temperatura w niedzielę miała sięgnąć 36 °C, to chciałem wykorzystać dzień ze znośną pogodą. Szło ciężko, jechałem z bólem i bardzo wolno. Nogi wyraźnie dawały znać, że potrzebowały odpoczynku, a nie kolejnej jazdy.
W Kalinku rozbawił mnie mikrus na rowerze, który widząc mnie z pewnego dystansu postanowił nie dać się wyprzedzić. Nie miał pewnie nawet 10 lat, ale gdy się do niego zbliżyłem to zasuwał już przeszło 25 km/h. Nawet gdybym miał więcej zapasu sił, to żal by mi było psuć mu tę satysfakcję na tym krótkim odcinku.
Wycieczka ze sparingpartnerem o zdecydowanie lepszej kondycji. W okolice wyników kolegi nie jestem się w stanie zbliżyć, ale i tak jazda w silniejszym towarzystwie wymusiła na mnie tempo, którego samemu bym nie utrzymał. W efekcie wyraźnie przebiłem swój rekord sezonu, co szczególnie widoczne było na najszybszych 50 km. Większy kryzys sił dopadł mnie w Łodzi, jakieś 10 km przed metą i średnia zaczęła wyraźnie spadać. Nie mniej jednak bardzo udana przejażdżka.
Roślinka, która rosła obok miejsca, gdzie stanąłem wymieniać baterię w kamerze.
Niecierpliwy kierowca szerokiego dostawczaka uparł się wyprzedzać rowerzystkę, gdy byłem bliski mijania się z nią, a droga szeroka nie była. Musiałem zahamować, by zdążył ją minąć, oddalić się i mnie nie zahaczyć.
W Słowaku, gdy jechałem swoim leniwym emeryckim tempem, wyprzedziła mnie wyraźnie szybsza rowerzystka. Podziałało mobilizująco i postanowiłem spróbować potrzymać się na jej ogonie. Pani dostrzegła pościg i na skręcie do Zgniłego Błota poprosiła o zmianę. Prowadzenie męczy bardziej. Po jakimś czasie zrównaliśmy się i zamieniliśmy parę słów. Jak się okazało to był jej drugi wyjazd rowerem w sezonie. Ech, moja zawstydzająco słaba kondycja! Rozstaliśmy się w Woli Grzymkowej, skąd moja przelotna towarzyska obrała azymut na Aleksandrów Łódzki. Wspólne kilka kilometrów to pewnie był mój najszybszy odcinek dziś.
Zdecydowanie zieleń przy wielu drogach rowerowych w Łodzi wymaga przycięcia. Tu nie da się nawet minąć z rowerzystami z naprzeciwka.
Pojechałem sprawdzić stan zaawansowania remontów drogi rowerowej wzdłuż Zgierskiej. Jest już w miarę przejezdna. Za to liczydło rowerów wyraźnie się zacięło.
Dawne odcinki z kostki wymienili na asfalt.
Po drodze wciąż czyhają na cyklistów drobne pułapki.
Przejazdu dla rowerów przez Limanowskiego nadal brak. Ciągłości drogi na kilkanaście metrów przed Lutomierską też. Nie pamiętam jaki miał być plan tej przebudowy, być może coś jest po drugiej stronie jezdni, tego nie sprawdziłem. Również na wysokości Manufaktury jest nowy asfalt, który ciągnie się również wzdłuż Pałacu Poznańskiego. Oby po remoncie dało się z drogi rowerowej włączyć na jezdnię, a nie jak dotychczas, gdy kończyła się na łańcuchach grodzących jezdnię.
Po 5 dniach spędzonych z dala od roweru, wreszcie przyszedł czas na przejażdżkę. Próbując skusić JŁ na wspólny wypad zaplanowałem coś w jego rejonach. Kuszenie znowu się nie powiodło, ale skoro trasa już była, to projekt można było wykorzystać, zwłaszcza, że duża jego część to były nieodwiedzone jeszcze w tym roku drogi.
W Janinowie przejeżdżałem nad autostradą A1. Dzień wcześniej jechałem tam dołem, samochodem, wracając do Łodzi z delegacji.
Przy drodze między Starymi Skoszewami a Nowosolną jest nowa ścieżka rowerowa. Zaczyna się zwiastunem przy odgałęzieniu do Nowych Skoszewów - oderwanym kilkunastometrowym kikutem, na którym na dodatek stoi nakaz ruchu rowerów (na wyciętej klatce zasłania go inny znak, ale widać zza niego wystającą niebieską tarczę). Aż jestem ciekaw co uniemożliwiło dołączenie tego fragmentu do reszty. Może policja powinna wykorzystywać okazję i stawiać tu patrole, by karać mandatami niepokornych rowerzystów niekorzystających z tego obowiązkowego udogodnienia?
Właściwy początek ma przy skręcie do Bogini. Znaku nakazu brakuje od tej strony. Może to i dobrze, bo potencjalny wjazd ani bezpieczny ani wygodny. Co prawda i włączanie się z niej do ruchu wygląda mało przyjemnie.
Po pół kilometra szykana - DDR przechodzi na drugą stronę jezdni. I to dosłownie przechodzi. Przejście dla pieszych, przejazdu nie ma.
Oczywiście cała ta droga dla rowerów jest usiana także innym tradycyjnym rodzajem szykan, czymś czego bezmyślności nie pojmę - priorytetem istniejących jak i - na domiar złego - zaplanowanych wyjazdów z posesji. Teoretycy zza kierownicy, którzy ewentualnie raz na rok wsiądą na rower, uwielbiają powtarzać banialuki, że to żadne utrudnienie. W rzeczywistości jest to bardzo męczące (szczególnie jako dodatek na podjeździe), niebezpieczne lub wręcz niemożliwe do pokonywania przy większych prędkościach i stanowi nieuzasadnione pogorszenie w stosunku do warunków jazdy na jezdni. A potem agresorzy w autach mają pretensje, że rowerzysta jedzie po ulicy, gdy jest droga "dla niego" obok. Takie coś posiadacze szosówek i silnych nóg będą omijać na bank.
Kolejną przeszkodą jest usuwanie naturalnego pierwszeństwa przejazdu przy skrzyżowaniach z drogą podporządkowaną - zakręt uniemożliwia zachowanie prędkości i zwiększa ryzyko, że kierowcy przecinający drogę rowerzysty będą wymuszać na nim pierwszeństwo. Przejazd powinien być poprowadzony bezpośrednio przy jezdni, na wprost, jak dodatkowy pas. Ale cieszmy się, że chociaż przejazd jest, bo to przecież wcale nie standard.
Po dwóch kilometrach znowu zmiana strony jezdni. I jak już wspomniałem przejazdy to nie standard. Tu znowu nie ma. Wiem, wiem - antyrowerowi frustraci, policja i decydenci uważają, że rower służy do pchania i nieustannie wspominają, jak to korona z głowy rowerzyście nie spadnie, gdy przeprowadzi rower pieszo. Bo to dla jego bezpieczeństwa czyli dla jego dobra, o które bardzo dbają. I tak na niektórych trasach niech robi to co kilkadziesiąt metrów i kilkadziesiąt razy.
Mam mieszane uczucia do projektu przejazdu przy jednym z przystanków autobusowych. Ostatecznie, przy tym całym wypchnięciu ruchu rowerowego z odbywania się w połączeniu z ruchem na jezdni, może to i nawet mieć jakiś sens, poprowadzenie go za przystankiem.
Bo przy wszystkich innych przystankach (poniżej jeden mijany wcześniej) na tej drodze można się spodziewać, że z budki wyjdzie ktoś znienacka pod koło. Czyli znowu szykana.
DDR kończy się na wysokości skrętu do Janowa. Obecność skrzyżowania daje przynajmniej dość naturalny wjazd i zjazd.
Całość ma mniej więcej 3300 m, podzielone na (piesze) zmiany strony jezdni na 500 m, 2000 m i resztę. To nie jest tak, że odizolowanie od ruchu samochodowego mnie nie cieszy wcale. Ale w praktyce taka infrastruktura nie jest żadnym ułatwieniem, a irytującą przeszkodą, w każdym razie na pewno dla cyklistów jadących dalej niż do sklepu po piwo. I ze smutkiem muszę przyznać, że to może być najlepsza nowa droga rowerowa jaką widziałem od jakiegoś roku, a i pewnie dłużej. Bo przynajmniej cała jest z asfaltu o znośnej fakturze. A to przecież wciąż wyjątkowa rzadkość, niestety. Pewnie Unia Europejska wymusza poprawianie bezpieczeństwa słabszych uczestników ruchu przy remontach dróg. Ale już nikt nie pilnuje tego, by było to z sensem, a nie udawane.
Mam słabo opanowaną topologię gwiazdy w Nowosolnej. Miała być Pomorska, a wjechałem na Jugosławiańską. Szybko domyśliłem się, że coś się nie zgadza, bo nawierzchnia drogi była zdecydowanie za dobra. Na Pomorskiej bez zmian - dziura na dziurze.
Co do pogody, to ten dzień był ulgą od upałów i maksymalna temperatura to było ledwie 25 °C. Wiatr północno-wschodni, więc pchał przy powrocie.
Jak to ładnie opisał kolega, któremu chwaliłem się porannymi wyjazdami w tym tygodniu, do piątku, każda moja wycieczka była w inną stronę świata. Ale były to tylko trzy kierunki - brakowało wschodu do kompletu. Poza tym już w
sobotę tydzień temu myślałem o Koluszkach. Wiatr co prawda znowu był niekorzystny, ale koncepcja uzbierania 4 wycieczek w 4 różne kierunki geograficzne w tygodniu przypadła mi do gustu. A z wszystkim pomogła pogoda, bo z perspektywy prognoz z czwartku, niedzielę spisywałem całkowicie na straty. Nie potwierdziło się - nie dosyć, że odwołali deszcze, to temperatura spadła do całkiem znośnej.
Motywem przewodnim był Strzemiński, bo chciałem zobaczyć ławeczkę mu poświęconą, którą odsłonięto w Koluszkach 5.10.2018 i jakoś ta informacja do mnie dotarła. A pamiętałem ze swojej
pierwszej wycieczki do Koluszek pomnik jego projektu, stojący obok stacji kolejowej. Dla kompletu ów sfotografowałem i dziś.
Ławeczka stoi pod Miejską Biblioteką Publiczną im. właśnie Władysława Strzemińskiego.
Gdzieś czytałem, że sposób przedstawienia postaci ma nawiązywać do powyższego pomnika Orła Białego. Mimo wszystko bardziej tu człowiek przypomina człowieka niż ten orzeł... cokolwiek.
Tuż obok ławeczki jest stacja Wojewódzkiego Roweru Publicznego. A do biblioteki prowadziły mnie namalowane sierżanty rowerowe.
Nigdy nie korzystałem z tego systemu, bo w Łodzi używałem tylko ŁoRP. Zaintrygowało mnie, że same rowery mają czytnik zbliżeniowy. Ale nie poświęciłem czasu na zapoznanie się z instrukcją, bo w końcu jakiś rower już miałem pod ręką.
Po drodze jeszcze ustrzeliłem kościół pw. Niepokalanego Poczęcia Maryi Panny. Bo był, po drodze.
Jadąc ul. Długą (nie lubię drogi między Gałkowem Małym a Justynowem - liczni nerwowi kierowcy na wąskie drodze) zastanawiałem się czy rozpoznam jeszcze skręt do Zielonej Góry. Okazało się, że jest i drogowskaz, który nawet dałem radę zauważyć, mimo bardzo intrygującej jego lokalizacji względem skrzyżowania.
Zebrałem rowerowy tydzień w jedną mapę. To by mogła być róża wiatrów Strzemińskiego. Chociaż tak naprawdę to nie, bo zbyt skomplikowany kształt.
SlaBo
