Po wczorajszym przedpremierowym objeździe rowerem terenu dworca, dziś na Łódź Fabryczną pospacerowałem, obejrzeć obiekt od środka. Wybrałem się stosunkowo późno, bo po 14, a pierwszy pociąg i zwiedzający byli już na nim o 5:30. Mimo tego już po drodze widziałem, że wciąż wiele osób podąża na dworzec.



Ponieważ dokoła panuje zachwyt i wszystkie media już opowiedziały czym zachwycać się należy, ja dla odmiany wskażę kilka wad, które rzuciły mi się w oczy. To nie tak, że dworzec nie robi na mnie ogólnie dobrego wrażenia. Aczkolwiek przy tak drogiej inwestycji chciałoby się, by w dniu premiery wszystko było dopięte naprawdę na ostatni guzik.



Pierwszy praktyczny problem jaki dopadł mnie na dworcu, to gastronomia. Tak jak obstawiałem dzień wcześniej, ciepłe posiłki można było kupić jedynie z samochodów z jedzeniem parkujących przed wejściem. A ponieważ wybrałem się na dworzec na głodniaka, to chciałem skorzystać. Po 20-minutowym oczekiwaniu na zewnątrz, w przenikliwym zimnie, dostałem mało poręcznego burgera w kartonowym pudełku, bez papieru, co wykluczało jedzenie rękami. Jego forma w oderwaniu od kontekstu nie stanowiłaby problemu - były na miejscu plastikowe sztućce. Ale takie manewry trudno wykonać na stojąco, a jak się po chwili okazało, konstruktorzy dworca nie wpadli na pomysł, by na tej ogromnej powierzchni hali zrobić kilka miejsc siedzących ze stolikami. Ostatecznie więc wylądowałem w jednej z poczekalni (są to wydzielone niewielkie pomieszczenia) i niemalże niczym bezdomny kroiłem posiłek na ławce. Jednocześnie obserwowałem kolejny mankament - do poczekalni prowadzą też drzwi bezpośrednio z dworca autobusowego, drzwi niestety automatyczne. W efekcie tego spacerujący po dworcu autobusowym co rusz powodowali ich otwieranie, wpuszczając przy tym podmuchy bardzo zimnego powietrza. Gdy zaczną tam jeździć liczne autobusy, to do tego dojdą spaliny. Dziwi mnie to, bo tuż obok drzwi z poczekalni na halę główną dworca również jest wyjście na perony autobusowe. Zresztą po całym zwiedzaniu dworca chłód to najlepiej zapamiętane odczucie - jest tam zimno, wszędzie. Ale raczej nie sposób będzie na takiej kubaturze przy mnóstwie drzwi dokoła zapewnić sprawne ogrzewanie. Gdyby chociaż w rzeczonych poczekalniach zrezygnowano z automatyki drzwi, to tam byłaby jakaś szansa na odrobinę ciepła.

Po niewygodnym posiłku poszedłem na peron skorzystać z darmowego przejazdu pociągiem Łódzkiej Kolei Aglomeracyjnej do Łodzi Widzewa. Pociąg składał się z 4 wagonów. Wyjątkowo dużo jak na ŁKA. Ale chętnych na przejazd nie brakowało.



Nie wiem jakie są obecnie rozkazy co do jazdy tunelem, ale ten pociąg, który wyjechał z kilkoma minutami opóźnienia, jechał przez tunel góra 20 km/h. Konduktor, który jak mówił też jechał pierwszy raz, sam był zdziwiony, że tak wolno. Mnie ucieszyło - można było dokładnie przyjrzeć się tej imponującej konstrukcji.

Na stacji Łódź Widzew wyległ tłum, który pospiesznie szukał darmowego pociągu powrotnego do Łodzi Fabrycznej. Część popędziła na zapowiadany ŁKA do Sieradza, nie zwracając uwagi, że ten nie jedzie przez nowy dworzec.



Ja oczekując na właściwy pociąg obejrzałem budynek stacji Łódź Widzew od środka i ogrzałem się kawą (paskudna pogoda). Chwilę potem znowu w większej grupie oczekiwałem na peronie.



Najpierw wjechał pociąg Przewozów Regionalnych, ale ten nie był objęty promocją.



Po chwili już ten właściwy, w strugach deszczu.



Powrotny pociąg tunel pokonywał szybko. Poniżej u celu.



Ze wschodniego krańca długiego peronu można popatrzeć na dobrze oświetlony tunel.



W ogóle cały tunel jest oświetlony i przez całą długość prowadzą chodniki - byłoby ciekawie móc się kiedyś tamtędy przejść.



Na zachodnim krańcu tory się póki co kończą, ale w przyszłości będą biec dalej pod centrum Łodzi.





Dziś parasol mógł się przydać nie tylko na zewnątrz. Dwie kreski obok lampy to nie nitki na obiektywie a spadające krople. Ciekawe zwłaszcza, że powyżej znajduje się prawie na pewno hala dworca, więc może być to awaria instalacji wodnej.



Piętro wyżej również znalazłem przeciek...



...tworzący kałużę. Może to to samo miejsce i cieknie przez dwa poziomy.



Na poziomie peronów ściany są ozdobnie wykończone a czyżby piętro wyżej ten goły nierówny beton z zaciekami miał już tak zostać?



Toalety są płatne. Ta poniżej była wyłączona z powodu awarii bramek. Przy drugiej w związku z tym była kolejka. Te przymusy mechaniczne do płacenia prowadzą do absurdalnych sytuacji. Jednej z nich byłem świadkiem - wnuczek potrzebował skorzystać z łazienki, a że był bardzo mały potrzebował pomocy dziadka. Dziadek oczywiście nie planował płacić dwa razy. Pani z obsługi rozwiązanie znalazła - kazała im się razem przeciskać w jednym obrocie kołowrotka.



Woda z sufitu kapała, ale za to ta w automacie do kawy nie starczyła dla wszystkich zwiedzających.



Dworzec autobusowy ma aż 22 perony! Długi dystans do pokonania między pierwszym a ostatnim.



Wbrew temu, że media zapowiadały, że autobusy zaczną jeździć tu dopiero w styczniu, jakiś jeden przewoźnik najwyraźniej już zorganizował sobie umowę, o czym poza przejeżdżającym autobusem świadczył też rozkład na monitorze.



Poniżej dworca autobusowego znajduje się parking dla samochodów osobowych. Na poziomie -1 były samochody. Na -2, nie licząc jakiegoś zaskakującego zlotu młodych posiadaczy samochodów FSO, było pusto. A jest również -3. Duży parking.



Nie mam pojęcia do czego służy ta konstrukcja. Na tabliczkach było coś o instalacji przeciwpożarowej i ochronie przed wilgocią, ale bez konkretów.



W innym miejscu klapy tej instalacji były otwarte. Za nimi niewielka komora.



Parking w wielu miejscach ma przesuwne bramy, dodatkowo wyposażone w drzwi. Ciekawe jaki jest ich cel. Bo nie wiem czy wystarczająco solidne są w charakterze przeciwpożarowych.



Na parkingach, podobnie jak na terenie dworca, obserwuje nas monitoring.



I można by pomyśleć, że jest bezpiecznie. Ale czy na pewno? Pierwsze co mnie dziwi, to to, że ochrona nie porusza się na Segwayach. Obiekt jest przeogromny. W razie potrzeby interwencji będą biec długo - za długo. A poza tym, to zupełnym przypadkiem, nie mijając nawet żadnej tabliczki "zakaz wstępu", windą wyglądającą jak każda inna na dworcu, nie niepokojony przez nikogo, dotarłem do korytarza technicznego biegnącego pod wszystkimi peronami. Tu nie ma nawet monitoringu. A jest co popsuć.













Można np. wyłączyć syrenę systemu pożarowego, choć jest szansa, że tylko w tym punkcie.



Albo...



...zasilanie dworca. Całego.



Ale najwyraźniej terrorystów w Polsce się póki co nie boimy.

Poza samochodami z jedzeniem, z handlu na dworcu do wyboru jest kiosk i trzy wyspy gastronomiczne - kawa i dodatki. Tylko przy jednej z nich wpadli na pomysł postawienia stolików. Było ich tam chyba tylko 6, więc ciągle ktoś korzystał. Nie zapamiętałem jaka firma. Inna wysepka należała do Dunkin' Donuts - tu było kilka stołków barowych. Ostatnia nazywała się "Gorąco Polecam" i tu klientom pozostawało korzystać z ławek należących do dworca. Tam nawet ustawiłem się w kolejce po kawę, głównie z powodu tego wspomnianego zimna, ale niestety nastąpiła awaria zasilania i obszedłem się smakiem.

Terenu na zewnątrz dziś już nie oglądałem. Ciągle padało i silnie wiało. Podczas zwiedzania znalazłem się na zewnątrz raz, przypadkiem, po wejściu do windy z garażu. Nie było w niej legendy co oznaczają przyciski. Poziom -2 parkingu to wg windy przycisk -3, a przycisk oznaczony jako "0" okazał się prowadzić bezpośrednio na chodnik przed przystankiem MPK. Przydałyby się opisy zamiast enigmatycznych niespójnych numerków.

Nie można było mieć wątpliwości, że niezależnie od nowoczesności dworca, jest to polska kolej. O tym przypominał bowiem syntezator mowy, beznamiętnie wypowiadając formułkę przeprosin po przeczytaniu czasu opóźnienia. Potem i on nie wytrzymał, bo nagle komunikaty zyskały wydźwięk naturalności. Zwłaszcza, że pani plątała się, gdy próbowała wyjaśnić pasażerom w jaką to podróż z przesiadkami muszą się wybrać w związku z całkowitym odwołaniem ich bezpośredniego pociągu.

A tak poza tym to kawał dworca. Ciekawe jak szybko zaczną tam koczować bezdomni. Póki co dziś nikt nie zaczepił mnie żebrząc, ale jedna osoba już spała w poczekalni.

Zdjęcia na mapie

Pokaż trasę GPS

Rozczarowany tym, że chwilę wcześniej wróciłem z roweru całując przysłowiową klamkę dworca fabrycznego (tak naprawdę to płot), siedziałem w mieszkaniu w rowerowym stroju planując drugą próbę. W końcu spodziewałem się, że skoro o 5:30 przyjedzie pierwszy pociąg, to drogi wokół dworca jednak już dziś powinny zostać otwarte. Podglądałem sytuację kamerami Toya. Raz na jakiś czas snuł się po chodnikach ktoś, kto nie wyglądał na pracownika.

Wyjechałem chwilę po 20, silnie zdeterminowany by zwiedzić teren dworca przed oficjalnym otwarciem. Od strony Kilińskiego ogrodzenie wciąż stało, a ochroniarz przepuszczał tylko wybranych. Oczywiście wybrani to pojęcie niesprecyzowane, bo dopiero co dzień wcześniej widziałem jak chłopak tak długo zrzędził przy tej bramie, że tylko fotek parę chce zrobić (włącznie z oferowaniem 100 zł, z czego się od razu wycofał, gdy rozmówca stwierdził, że weźmie), że w końcu został wpuszczony. Ja nie planowałem uciekać się ani do łapówki ani do zamarudzenia człowieka na śmierć. Krótka wymiana zdań o harmonogramie - pan ochroniarz twierdził, że o 20 mieli zacząć demontować siatkę. Było już po 20 i nic. Ale dodał, że od Tramwajowej chyba już nie ma. Pojechałem spróbować więc z innej strony. Najpierw P.O.W. Tu też kraty, ale ze względu na dojścia do bloków przy Składowej mogłem podróżować wzdłuż płotu. Od Knychalskiego jazda stała się terenowa. Na zakręcie Składowej widziałem tasiemkę, którą można było pokonać by się dostać do zamkniętej części Nowotargowej, ale nie wykorzystałem. Kilka metrów dalej upewniłem się, że Nowotargowa też wciąż zamknięta. Wjazd na Tramwajową był prowizorycznie zastawiony z tabliczką "Nie dotyczy MPK". Na drodze rowerowej barier nie było. Rzeczywiście z Tramwajowej dało się skręcić w Węglową. Tu jest trochę DDR, ale nieukończona.



Z ronda jedyna otwarta droga wyjazdowa prowadziła przez Lindleya z powrotem do Narutowicza. Bo ciąg dalszy DDR zastawiony był płotem.



Z północnej strony ronda zza ogrodzenia rozciągał się widok na intrygującą drogę na skarpie na położony niżej parking.



Tu ogrodzenie miało już drobny ubytek, więc skorzystałem i jadąc w górę po DDR przedostałem się na Nowowęglową, z której zrobiłem zdjęcie z drugiej strony.



Na skrzyżowaniu Nowowęglowej z Nowotargową trafił się zmotoryzowany patrol ochrony. Jak na budowach autostrady. Każdy z nas powiedział co sądzi o tym czy bezpiecznie tak zwiedzać czy nie, zachowaliśmy zdania odrębne i rozstaliśmy się w pokoju.

Sygnalizacja świetlna już wszędzie działała. Będąc jeszcze pod wrażeniem spotkania z ochroną czekałem więc grzecznie (i długo) na zielone na przejeździe rowerowym przez Nowotargową, by sfotografować z chodnika po jej drugiej stronie wejście do dworca.



Wewnątrz wyraźnie widać odwzorowanie ściany dawnego budynku dworca.



Gdy się tam kręciłem snuł się też patrol straży miejskiej. Było więc trochę zabawy w kotka i myszkę, by i z nimi nie musieć prowadzić kolejnej dyskusji. Jakoś udało mi się z nimi mijać szczęśliwie na innych poziomach skrzyżowań. Żeby nie przesadzać po chwili zwiedzania zdecydowałem wrócić na Kilińskiego, by sprawdzić czy może już otworzyli. Plotki głosiły też, że lada chwila miały odbywać się kolejne próby tramwajów, co tym bardziej powinno przyspieszyć demontaż ogrodzenia. Manewry testowe na szynach odbywały się też dzień wcześniej. Mam trzy filmy, wyłącznie dla fanatyków tramwajów: na wstecznym po Kilińskiego, z Kilińskiego na dworzec, manewry na Składowej.

Co do transportu zbiorowego. Miasto jednak nie zechciało zachować jednego stylu nowych przystanków. Zamiast ozdobnych metalowych szkieletów które dopiero co stawiali wszędzie dokoła, w okolicach dworca powstają konstrukcje niemalże całkowicie szklane. Ciekawe jak długo wytrzymają spacery podpitych mieszkańców.



Na Narutowicza wyprzedził mnie znajomy pojazd.



Od strony Kilińskiego nic się jednak nie zmieniło. Tramwajów też ani śladu. Wróciłem na Tramwajową poszukać oficjalnego wjazdu na Nowowęglową. Przy okazji podziwiałem oznakowanie jednokierunkowej DDR.





Okazało się, że z Tramwajowej wjazdu na Nowowęglową nie ma. Sprawdziłem Wierzbową - bingo! Tutaj barierki miały formę ledwie sugestii, więc tędy wchodziły grupki spacerowiczów.

Widok z Nowowęglowej na przejeżdżającą pod nią Tramwajową.



Co do skarpy, to jest na niej wijąca się serpentynami droga rowerowa.



To musi być najostrzejszy zakręt na DDR w mieście.



A co jest po drugiej stronie tych ostrzegawczych barierek? Ojj... niedobrze byłoby za nie wyjechać.



Ogólnie między kolejnymi segmentami są strome spadki. Barierek poza tym jednym wyjątkiem powyżej nie ma. Obawiam się, że będą wypadki. A to trochę popada, a to ktoś będzie miał egzemplarz ŁRP z za słabymi hamulcami, a to dzieci będą tu pędzić jak szalone, bo miejsce może przyciągać do zabaw.



Wschodnie wejście do dworca z poziomu parkingu (obszar "całuj i jedź").



Taka mała niedoróbka. Trzeba patrzeć pod nogi. W kadrze inny zwiedzający.



Na dworcu wciąż trwały prace. Głównie sprzątanie.



Dwa zdjęcia zrobione przez okno.





Poniżej wejście od strony Kilińskiego.





Między dworcem a Kilińskiego jest CPR. Drobnokostkowy.



Nowy duży przystanek MPK w mieście.





Z okien z poziomu chodnika widać perony. Światła dziennego tam nie zabraknie.



Dwie fotki z zachodniego wejścia do wschodniej hali. Tym razem nie przez szybę, bo te drzwi automatyczne przestały się zamykać.





Widok na parking.



Tak jakby budowa się jeszcze nie zakończyła.



Korzystając z tego że teren wciąż pozostawał zamknięty, postanowiłem zwiedzić wszystkie wjazdy i wyjazdy na parkingi na dworcu ostatecznie dopełniając wielkiego bałaganu na śladzie z nawigacji. Ale za to miałem frajdę zjeżdżając i wspinając się po krętych dróżkach. Niby nie było przy nich znaku zakazu ruchu rowerów, ale raz, że pewnie i tak ktoś po otwarciu mógłby się przyczepić, bo w końcu nieopodal dedykowany zjazd dla rowerów, a dwa, to nie wiadomo na ile jadący tam kierowcy będą przygotowani na spotkanie rowerzysty.

Jeden z wjazdów okazał się nie prowadzić tam gdzie pozostałe - dotarłem nim na dworzec autobusowy.



Demontaż ogrodzenia rozpoczął się po 22. Na pierwszy ogień poszła Kilińskiego. Natychmiast znaleźli się liczni turyści. Selfie obowiązkowe.



Gastronomię w dniu otwarcia mają zapewnić żarciowozy (bo na dworcu zdaje się nic jeszcze nie będzie).



Wszystkie musiały walczyć z nachyleniem terenu.



Dużo dopinania na ostatnią chwilę. Pan po prawo testował działanie automatu z jedzeniem.



Ciekawie jest ta konstrukcja dachu umocowana.



Ochrona dworca zajmowała się wyganianiem ludzi próbujących zwiedzać halę. Nie mniej jednak wejść było więcej niż grup ochrony, z czego spacerowicze korzystali.



Zważywszy, że podłogi były właśnie myte, to nie byłem na tyle nieuprzejmy, by próbować się pakować z rowerem. Jak już kogoś ochrona znalazła gdzieś pośrodku dworca to pilnowała, by zbłąkani na pewno dotarli do najbliższych drzwi.



Podsumowując: otwarcie sobie, a ukończenie prac sobie. Pewnie jeszcze przez jakiś czas będzie można oglądać pracujących w okolicy robotników. M.in. by poprawić przejazdy rowerowe, bo odniosłem wrażenie, że zgłoszenie automatyczne nigdzie nie działało. A jutro wybiorę się pieszo, pozwiedzać halę.

Zdjęcia na mapie

Pokaż trasę GPS

Jedyne co broniło dzisiejszego dnia jako zdatnego do rowerowej konsumpcji to wysoka (jak na grudzień) temperatura. Było prawie 10 stopni. A poza tym całkowite zachmurzenie, silny zachodni wiatr, mokre jezdnie i co chwila słabe opady deszczu. Musiałem się wykazać samozaparciem żeby w ogóle zacząć, bo padało gdy ruszałem.

Nie przypominam sobie tego skrzyżowania rowerowego. Aczkolwiek chodnikiem wzdłuż al. Ofiar Terroryzmu 11 Września wcześniej w tym roku jechałem chyba tylko raz, w drugą stronę i skręciłem wtedy do parku Źródła Olechówki kawałek przed tym miejscem. Przejazd przez aleje jest, a dalej droga prowadzi do osiedla. Trochę tylko jej oznakowanie obniżyło loty (dosłownie, znak z lewej).



Rzecz znajduje się naprzeciwko Della.



Dalej zaskoczyły mnie prace budowlane, które wkroczyły na drogę rowerową. Prawdopodobnie budują dojazdy do nowo powstałej hali, która całkiem niedawno była tylko szkieletem. Był objazd. Gruntowy, ale mimo deszczu jeszcze w miarę.



W drugim punkcie już nie było tak dobrze. Z trudem pokonywałem ten łuk, bo koła głęboko wchodziły w rozmokły piasek, ale na szczęście obyło się bez brodzenia butami.



Co do grzęźnięcia, to ciekawe jest, że chodnik drogi rowerowej będącej wjazdem do parku na Młynku od asfaltowej jezdni oddziela strefa ziemi czy raczej błota niczyjego. Trochę to utrudnia zjazd z ulicy na DDR.



Nadal jedyne kąpiele których można by zaznać w Młynku to te błotne.



A takich latarni (jest ich tam kilka) w parku sobie nie przypominam. Albo taka słaba pamięć albo niedawno je postawili.



Z parku pojechałem Lodową i dalej prosto Widzewską, chcąc sprawdzić co słychać w infrastrukturze rowerowej w okolicach Niciarnianej. Tym razem pojechałem po północnej stronie Piłsudskiego planując też przejechać świeżym DDR przy budowie stadionu. Przejazd rowerowy przez Widzewską wydał mi się dość wąski.



W ogóle całkowicie nie pamiętam jak wyglądała tam sytuacja dawniej. Czy w ogóle były wyznaczone CPR-y. Przy Sępiej trzeba trochę pokręcić kierownicą.



Obejrzałem budowę stadionu Widzewa dokoła.









Już gdy zbliżałem się do stadionu zdziwiły mnie odgłosy perkusji grającej solo. Bo to chyba za wcześnie na koncerty.



Okazało się, że ten krótki rytm był odtwarzany w pętli cały czas gdy objeżdżałem obiekt. Ciekawe czy to testy głośników czy nowy pomysł na odstraszanie ptaków.

Sygnalizatory nad torami zawisły na potężnej konstrukcji. Tyle metalu po to tylko by żarówkę wymienić bez pociągu technicznego?



A poniżej Widzewska, a raczej jej brak. Zdaje się że ostatnio w ŁWD był reportaż o okolicznych mieszkańcach przechodzących tu nielegalnie.



No bo w końcu był przejazd i przejście przez tory, a zniknęły.



Tu ciekawe zjawisko, które słabo ująłem na zdjęciu. Przed znakiem jezdnia jest dwukierunkowa, by nagle zostać gwałtownie zwężona wcinającym się w nią chodnikiem, a kilkadziesiąt metrów dalej, od skrzyżowania, znowu jest ruch w obu kierunkach.



Zaliczyłem nowy odcinek drogi rowerowej między Niciarnianą a stadionem. Już otwarty.



Za to wzdłuż samej Niciarnianej droga rowerowa nie jest skończona. A na jezdni mały korek. Po otwarciu Niciarnianej zrobił się na niej duży ruch.



Niciarniana po przebudowie biegnie pod torami. I DDR i chodniki też.



Widok z ul. Józefa, która jak i tory biegnie nad Niciarnianą. Ten odcinek Józefa jest póki co zamknięty dla ruchu (dostałem się chodnikiem widocznym wyżej po lewo).



A tak wygląda przejazd rowerowy pod torami.



Dalej DDR dopiero czeka na bycie zbudowanym. Chwilę po wykonaniu zdjęcia znowu jechał sznur samochodów co trochę utrudniało włączenie się na przeciwległą stronę jezdni, ale o dziwo znalazł się jeden uprzejmy kierowca, który zatrzymał się żeby mnie wpuścić.



Rondo na skrzyżowaniu z Czechosłowacką, które do niedawna było wykonane prowizorycznie z plastikowych barykad, teraz nabiera solidnej formy.



Pas rowerowy na Konstytucyjnej zaczyna się niemalże na jej początku.



Ciekawostka. Ta jabłoń nie znalazła amatora swoich owoców. Te leżące nawet nieźle się przechowały w chłodzie. A kilka jeszcze wisiało na drzewie.



Lumumbowo. Akademik nr 5 Politechniki Łódzkiej, znany jako "Tygrys". Kilka lat tam mieszkałem.



Pod Magdą na Piotrkowskiej można się sfotografować "w" bombce.



Na koniec pojechałem sprawdzić czy może teren wokół dworca Łódź Fabryczna został już otwarty. Nie został. Sfotografowałem Nowotargową przez kraty.



Przy Kilińskiego naprzeciwko dworca stanęła lokomotywa. Wypożyczona, zdaje się do końca stycznia. Nie rozumiem tylko po co szpecić taki klasyk owijając go folią aluminiową. Autor zawijania w sreberko tłumaczył w ŁWD, że to "zmienia energię"...









Możliwe, że narzekałem już wcześniej na Kilińskiego. Ale nie szkodzi. Pod znakiem zakazu za skrzyżowaniem z Tuwima (jadąc na południe) jest wyłączenie rowerów.



Tylko jaki to ma sens, jak to kolejna beznadziejna konstrukcja jak na Kopernika? Zwężenia przy przystankach, przy których można rowerem wpaść w szynę. A tramwaj roweru prawdopodobnie nie da rady wyprzedzić również poza przystankami.



Miasto zafundowało nam też odrobinę architektonicznej nowoczesności. Przy dwóch skrzyżowaniach krawędzie przystanków wyznacza świecąca listwa.



Co do deszczu, to zdarzały się chwile bez. Ale przeważnie mokłem. Odczuwałem silny brak jakichkolwiek, choćby prowizorycznych błotników. Jakiś Ass Saver, Musguard czy coś podobnego by się przydało.

Zdjęcia na mapie

Pokaż trasę GPS

Kontynuacja zeszłotygodniowej wędrówki wzdłuż granic miasta - wówczas we wschodniej, a dziś w zachodniej połowie. Na uMap zestawiłem ślady obu wycieczek ze śladem granic miasta.

Pokaż trasę GPS

Podoba mi się oznakowanie dla rowerzystów przed targowiskiem Dolna. Na zjeździe na parking z biegnącej w tym miejscu zygzakiem Zgierskiej, pod znakiem drogi bez przejazdu jest informacja, że nie dotyczy rowerów (D4-a z T-22). Bo droga się faktycznie kończy, ale za chodnikiem jest przejście dla pieszych wraz z przejazdem dla rowerów prowadzącym do drogi rowerowej po zachodniej stronie Zgierskiej. A dobrze wiedzieć zawczasu, że można tamtędy jechać, bo jezdnią nie można przejechać skrzyżowania Zgierskiej z Zachodnią na wprost.

Droga rowerowa przy Zgierskiej na Helenówku jest stara, więc pozbawiona jest wygodnego wjazdu na jezdnię przed jej końcem. Nie pamiętając gdzie się kończy przejechałem dogodny do włączenia się do ruchu wyjazd z bramy i pozostało mi spacerować po pasach. Mokra Okulickiego przypomniała mi, że nie jeździ się po kałużach, a już szczególnie na nieznanych drogach. Na szczęście zamaskowana dziura, w którą wjechałem, nie była bardzo głęboka.

Zastanawiałem się czy nie będzie to uciążliwa pod względem ruchu ulica, bo PolskiBus.com do Poznania, którym kiedyś jechałem, właśnie w nią wówczas skręcał. A z okien widziałem wtedy, że jest tu dość wąsko. Oznakowanie wyjaśnia co tam robił. Jest to najwyraźniej dedykowany objazd dla nie mieszczących się pod wiaduktem w Zgierzu. A PolskiBus.com wozi pasażerów piętrowymi autobusami o wysokości nieco ponad 3.7 m.



Moje obawy się nie potwierdziły. Większy ruch był za to na Szczecińskiej, ale na jej fragmentach już bywałem, więc nie spodziewałem się niczego innego. Nawierzchnia między Rojną a Rąbieńską jest sfrezowana. Drogowcy pracowali, więc na krótkim odcinku ruch odbywał się wahadłowo.

Przypadkiem trafiłem dziś w wyszukiwarce na artykuł o urządzeniu pozwalającym rejestrować kierowców nie zachowujących właściwej odległości przy wyprzedzaniu rowerzystów. Dzisiaj mógłbym wielu takich "ustrzelić".

Konstantynów Łódzki utrzymuje najgorsze drogowe tradycje - wyganianie rowerzystów na chodnik, kostka. I nawet przy skrzyżowaniu z byle osiedlową dróżką z trylinką zamiast asfaltu nie potrafią zrobić przejazdu. Do tego wyrzucanie pieniędzy na bezsensowne sterowniki z przyciskami i cewkami, których stanem domyślnym jest czerwone z każdej strony.



Na murze pod oczyszczalnią ścieków powstało graffiti. Ekologiczne, tj. przynajmniej pod względem motywu graficznego, bo za farby nie ręczę. Przy tym, jak widać, dzień był słoneczny.



Ładny ten malunek.



Przejazd przy przystanku kolejowym Lublinek. Czyżby ktoś swoim pojazdem zahaczył sygnalizację?



Remont Patriotycznej ciągnąc się w nieskończoność rozciągnął się także na sąsiednie ulice. Tudzież rozlał błotem. Miałem jechać Rafową, ale jak zobaczyłem jej stan, to zawróciłem. Bardzo to nie pomogło, bo remont dopadł mnie (chociaż w zasadzie to ja jego) również na Orłowskiej. Ale tam było trochę lepiej. Na samej Patriotycznej wysypali kamienie, więc też jest trochę lepiej niż było.



Po minięciu Rudzkiej mój plan prowadził do Starowej Góry po nieznanej mi dotąd ulicy Skrajnej. To jeden z tych rzadkich wyjątków, gdzie lepszy standard jest na chodniku niż na jezdni, bo chodnik jak to stary chodnik, a ulica ułożona jest z ażurowych płyt betonowych. Ale przynajmniej nie są bardzo popękane i nawet nie ma większych uskoków na łączeniach.

Skrzyżowanie Granicznej z Trasą Górną czy w zasadzie, jak dopiero dziś zauważyłem na mapie i potwierdziłem w prasie - al. Władysława Bartoszewskiego. Złamany znak końca drogi dla rowerów. Tego nie mógł raczej spowodować rozpędzony rowerzysta.



Zakład budujący się przy Trasie Górnej zyskał już częściową elewację.



Willa Hüffera od strony ul. Skrzywana.



W oddali kościół św. Mateusza oświetlony był ostatnimi promieniami zachodzącego słońca.



Przy okazji warto zwrócić uwagę na tablicę informacyjną (na zdjęciu niewyraźna) na skrzyżowaniu o podziale pasów na jezdni. Wg niej są tam dwa pasy dla kierunku północnego, w tym z prawej dla rowerów. Praktyka natomiast, mmm. Widać, że tu była jakaś linia. Tyle że tak jakby jej już nie było. Kierowcy też jej nie dostrzegali.



Pozostałością dobrej woli jest czujnik na skrzyżowaniu, który, w przeciwieństwie do cewek, ma szansę wykryć nadjeżdżającego rowerzystę.



Przejazd Wólczańską wybrałem zafascynowany zdjęciem rusztowania nad częściowo spalonym rektoratem Politechniki Łódzkiej, które widziałem w relacji z wycieczki barklu do Pabianic. Chciałem je zobaczyć na własne oczy. Jest ono rzeczywiście wyjątkowe.



Brakuje kilku szyb. I dachu, co łatwo zauważyć choćby po tym, że przez górne okna widać dach rusztowania.



 Przez wieżyczkę z prawej można oglądać niebo.



Korzystając z okazji sfotografowałem rower pod dębem Fabrykantem.



Na Piotrkowskiej stanął nowy licznik rowerów. Lub raczej "nadlicznik", bo ten pokazuje wyniki z innych egzemplarzy zainstalowanych w mieście i ich zsumowanie.



Zrobiłem rundę do pl. Wolności i z powrotem dla równego wyniku. Właśnie trwały ostatnie testy świątecznej iluminacji przed jej oficjalnym włączeniem. W tym fotela św. Mikołaja.



Przy pl. Wolności ze stacji zniknęły nie tylko rowery, ale już również i komputer. Zamiast niedopasowanej kolorystycznie tablicy reklamowej w jego miejsce można by wstawić informację, że trwa przerwa zimowa i datę, kiedy miasto znów zaprosi do korzystania z nich.



Było dużo słońca, ulice w większości suche, ale zimno. Licznik rowerowy nagrzewany słońcem dociągał wprawdzie aż do 5.5°C, ale mimo wszystko zimny wiatr dawał się we znaki. A pod koniec to już i słońca zabrakło. Gdy odtajałem po wycieczce, wyszedłem zobaczyć oficjalne włączenie świątecznej choinki, zaplanowane na 17. Odliczanie prowadziła oczywiście pani prezydent Hanna Zdanowska, tu udzielająca wywiadu już po uruchomieniu widocznego za nią "drzewka".



A potem był moment na zdjęcia mieszkańców z panią prezydent w charakterystycznej ramce #kochamłódź, które błyskawicznie trafiają na jej Facebooka.



A tak wyglądały okolice pasażu Schillera ok. północy.



Podczas drogi licznik oznajmił, że ma niski poziom baterii. Raczej nie dam rady sprawdzić ile można przejechać na rezerwie.



Zdjęcia na mapie